Owczarek francuski briard (berger de Brie lub chien de Brie) to przedstawiciel jednej z najstarszych, francuskich ras owczarskich. W piśmiennictwie wzmianki o dużych, kudłatych owczarkach w typie briarda pojawiły się już w VIII stuleciu. W 1897 r. opracowano standard rasy berger de Brie, który po uzupełnieniu ponownie opublikowano 1925 r.
Zapis ten obowiązuje właściwie do dziś.
Od początku XX wieku popularność rasy briard szybko rosła. Zdecydowała o tym przede wszystkim jej wszechstronna użytkowość. Briardy pasły stada owiec, strzegły domostw, ciągnęły wózki mleczarskie. Podczas I Wojny Światowej pracowały jako psy meldunkowe i sanitarne.
Briard od początku swojego istnienia był ceniony przede wszystkim jako pies pasterski o nieprzeciętnych umiejętnościach. Rasa odznaczała się inteligencją, odwagą i wytrzymałością. Dwa, trzy briardy z powodzeniem mogły zajmować się stadem 600 - 700 owiec bez pomocy człowieka! W ostatnich latach oczywiście zanikła tradycja wypasu stad owiec, ale ze względu na inteligencję, charakter, wspaniałą sylwetkę, piękną szatę i wielkie serce, długowłose owczarki francuskie zaczęły robić karierę jako tzw. psy do towarzystwa.
Dzisiejsze briardy sprawiają wrażenie bajkowych, kosmatych stworów. Nie wolno jednak zapominać o ich użytkowym charakterze. Ruchliwe, błyskotliwe, zainteresowane wszystkim co się dzieje dookoła, wyjątkowo związane z ludźmi. To bystra, pełna temperamentu, inteligentna i często uparta rasa, o dość dobrze rozwiniętym instynkcie obronnym – o czym bezwzględnie należy pamiętać. Każdy, kto chce mieć takiego psa, powinien odznaczać się silną wolą, konsekwencją w działaniu, a jednocześnie wyrozumiałością.
Briard potrzebuje towarzystwa człowieka, niezwykle mocno kocha swoją ludzką rodzinę i uwielbia dzieci. Nie nadaje się do trzymania w kojcu. Nie powinien być izolowany od ludzi i innych zwierząt. Lubi w zasadzie każdy rodzaj aktywności w kontakcie ze swoją ludzką rodziną. Jest także świetnym pływakiem. Ogromna witalność briarda nie stoi natomiast na przeszkodzie, aby trzymać go w stosunkowo niewielkim mieszkaniu. Typowy briard jest zrównoważony, nie agresywny i nie lękliwy.
Briardy generalnie odznaczają się dobrym zdrowiem. Przy wyborze szczenięcia należy zasięgnąć informacji, czy pokolenia rodzicielskie były wolne od dysplazji stawów biodrowych. Zgodnie z wymogami hodowlanymi Związku Kynologicznego w Polsce uprawnienia hodowlane mogą otrzymać tylko briardy posiadające wynik badania rtg bioder HD-A, HD-B lub HD-C.
Na zasadzie dobrowolności wielu hodowców decyduje się także na genetyczne badanie swoich psów w kierunku dziedzicznych chorób oczu powodujących utratę wzroku u kilkuletnich psów (np. CSNB).
Zadbany briard z piękną szatą wygląda imponująco. Utrzymanie długiego włosa w należytym porządku wymaga oczywiście regularnego szczotkowania i czesania, a także stosowania odpowiednich kosmetyków pielęgnacyjnych. Briard w odróżnieniu od innych ras nie wymaga również częstych kąpieli. Szata dorosłego Briarda składa się z długiego włosa okrywowego o suchej, tzw. koziej strukturze oraz pewnej ilości miękkiego podszerstka. Taki typ włosa nie przysparza szczególnych problemów. Wystarczy dokładnie wyczesać psa raz na dwa tygodnie. Co ciekawe włos briarda w odróżnieniu okrywy innych ras, wypada rzadko i nie można mówić o typowych okresach linienia. Briardzi włos nie ma także charakterystycznego dla innych ras „psiego” zapachu, a osoby uczulone na typową sierść psów często nie reagują alergicznie na włos briarda. Podkreślić jednak trzeba, że niezależnie, czy pies pokryty jest sierścią czy włosem, jego okrywa składa się także z podszerstka, a rasa psów dla alergików po prostu nie istnieje!

WZORZEC FCI nr 113
Rasa: Owczarek Francuski Briard – Berger de Brie
Kraj pochodzenia: Francja
Klasyfikacja FCI: Grupa I - psy pasterskie i zaganiające

Wygląd ogólny:
pies typu wiejskiego, odporny, muskularny, zwinny i ruchliwy, o harmonijnych proporcjach i zrównoważonej psychice. Nie bojaźliwy i nie agresywny.

Wzrost:
wysokość w kłębie- psy 62 - 68 cm, suki 56 - 64 cm.

Głowa:
mocna, dość długa, z krawędzią czołową zaznaczoną w połowie odległości między szczytem głowy, a końcem nosa. Jej owłosienie tworzy wąsy, brodę i brwi zakrywające oczy.

Mózgoczaszka:
czaszka silna, z profilu lekko zaokrąglona w górnej partii, stop zaznaczony w połowie odległości między guzem potylicznym a czubkiem nosa.

Trzewioczaszka:
trufla nosa graniasta nozdrza otwarte, trufla zawsze czarna, jedynie u psów błękitnych kolor niebieski, grzbiet nosa prosty, zęby silne, białe, ściśle do siebie przylegające, zgryz nożycowy, oczy ustawione w poziomie, raczej duże, dobrze rozwarte, z przylegającymi powiekami, ciemnej barwy, o inteligentnym, spokojnym wyrazie. Oczy szare u szarych briardów nie są błędem. Uszy: wysoko osadzone, do niedawna pożądane przycięte, stojące, naturalne nie przylegające płasko do głowy i raczej krótkie. Długość nie ciętego ucha ma być równa, lub nieco krótsza, niż połowa długości głowy. Ucho powinno być porośnięte długim włosem.

Szyja:
muskularna, wyraźnie odcinająca się od łopatek.

Tułów:
Linia górna grzbiet prosty lędźwie krótkie i zwarte, zad nieco pochylony, lekko zaokrąglony, klatka piersiowa: szeroka, głęboka, dobrze wysklepiona, długa.

Ogon:
nie cięty, dobrze owłosiony, nisko noszony, tworzący "fajkę" przy końcu, nie wykręcany na boki, sięgający do stawu skokowego, a czasem przekraczający go ( maksymalnie o 5 cm ).

Kończyny:
muskularne, o mocnej kości, proste, dobrze ukątowane.
stawy skokowe: niezbyt blisko ziemi, dobrze ukątowane, z niemal prostopadle do ziemi ustawionym śródstopiem, łapy: silne, zaokrąglone ( pośrednie między kocimi, a zajęczymi ). pazury: czarne, podeszwy: twarde, palce: zwarte, ostrogi: podwójne na obydwu tylnych kończynach. Nawet psy wybitne w typie, ale z pojedynczymi ostrogami nie mogą być premiowane, lub dopuszczane do hodowli. Podwójne wilcze pazury powinny być nisko osadzone, zbudowane z dwóch części kostnych z pazurami

Szata:
falista, długa, sucha ( kozia ), o lekkim podszerstku.

Umaszczenie:
dopuszczalne są wszystkie jednolite kolory oprócz białego i mahoniowego. Pierwszeństwo daje się ciemniejszym odcieniom przy umaszczeniu szarym i płowym. Nie należy mylić dwubarwności z lekkim jaśniejszym odcieniem na kończynach, który jest najczęściej wyrazem depigmentacji. Taki jaśniejszy odcień musi jednak pozostać w harmonii z barwą korpusu ( płowy ciemniejszy i płowy jaśniejszy, czarny ciemniejszy i czarny jaśniejszy, szary ciemniejszy i szary jaśniejszy ). Płowe umaszczenie powinno być ciepłe i jednolite, ani zbyt jasne, ani wyblakłe.

Uwaga:
Samce muszą mieć obydwa jądra normalnie wykształcone i całkowicie opuszczone do moszny.

 

Źródła:

„Briard” - Ewa D. Sobolta, wydawnictwo ”Egros”, Warszawa 1995.
http://www.briard.com.pl/
http://buhlbino.weebly.com/